Opowiedział ktoś kiedyś bajkę o mrówce i pasikoniku. Była napisana nawet wierszem przez Jeana de La Fontaine. Ten ktoś to oczywiście Ezop, który  2400 lat temu na “koniku polnym” przykleił łatkę nieroba, lekkoducha – w końcu o muzyku mowa. Prawdą w tej bajce jest to, że przed zimą pasikonik umiera, ale nie wynika to z braku mrówczej  gospodarności, a z cyklu życiowego. Owady mogą zimować w postaci dorosłej (np rusałka pawik w naszej piwnicy), ale zimują też w postaci jaj, czy różnych form larw i poczwarek. Nasz pasikonik – nadrzewek długoskrzydły nie tylko nie jest leniuchem,ale ciężko pracuje wspinając się wysoko po drzewach. Jak spadnie na mech, łatwiej mu wtedy zrobić zdjęcie. Jako, że muzyk to z bólem trzeba pamiętać, że pozbawiono go narządów strydulacyjnych, Muzyk bez instrumentu. Musi znaleźć sobie perkusję. Stuka biedak nogą w liście z całej siły i ledwo wydaje cichutkie tr-tr-tr-trrr – ile się musi napracować by zagrać? No i kolejna bajka Ezopa, to to,że przyszedł pasikonik po ziarenka żyta, a mrówka mu ich nie dała. Nasze pasikoniki polują na owady  więc ani nadrzewek, ani znany większości z nas duży pasikonik zielony w kolejce przed spiżarnią mrówek nie stoją. Pasikonik zielony to nawet zjada larwy stonki ziemniaczanej, a więc w propagandzie komunistycznej mógł być wykorzystany “Pasikonik w służbie narodu zwalcza amerykańskiego najeźdźcę”. Tyle o pasikoniach. Na fotografii samiec nadrzewka, o czym świadczą krótkie przysadki odwłokowe w kształcie szczypiec lub malutkiego cyrkla antropologicznego. Poczułem się dziś odpowiedzialny za dobre imię pasikoników. Wolę bajki na których dzielni rycerze i piękne królewny używają pasikoni do wyścigów, intryg i ogólnie do jazdy :-). Był jeszcze pasikonik Filip w bajce z Pszczółką Mają i też do mrówek po nasionka nie chodził…

Obrazy