Gdy trafiła w moje ręce, do jej przeczytania zachęciło mnie jedno zdanie, a w zasadzie fragment: “… idąc o mglistym poranku leśną drogą, odwrócisz głowę i przez ułamek sekundy mignie ci przelatujący ptak z luźno zaciśniętymi szponiastymi łapami i oczami utkwionymi w odległym celu.” To jakby ktoś ukradł mi jeden z setek zamglonych poranków. To moment, w którym musisz sprawdzić czy autorka pójdzie w teren tak jak ty. Skrzywienie przyrodników wydaje mi się polega na tym, że czytając książki też idą w teren, zabierają się z kimś w jego przyrodniczy świat. To, że książka jest nie tylko o jastrzębiach, to również sposób na żałobę i smutek, sposób na ucieczkę od zagonionego świata. Najważniejsza jest jednak bliskość jastrzębia i człowieka. Daleki jestem od sokolnictwa, i wolę dzikie jastrzębie w mgliste poranki, jednak sposób w jaki Helen Macdonald wprowadziła mnie do jej przyrody jest mi bliski. Wiedza połączona z przeżyciami, emocjami. Bez ściemniania i figur pod publikę. Helen uchyliła kawał swojego intymnego postrzegania świata. Polecam i nadal czytam.

Wydawnictwu Czarne dziękuję za książkę. Helen Macdonald. 2016. J jak Jastrząb. Wołowiec 2016. tłumaczenie Hanna Jankowska.

Obrazy